Klaske Kingma

“Ik wil mijn geld nalaten aan iets goeds”

 “In 1988 maakte ik een trektocht van meerdere dagen door de rimboe van Kalimantan, Indonesië. Ineens kwamen we een klein hutje tegen waar een man en een vrouw met hun kind woonden. Het echtpaar had van die witte vlekken op hun lichaam.

Het beeld van het echtpaar met lepra staat nog steeds op mijn netvlies gebrand

Later sprak ik daar met de gids over. Hij zei dat de man en vrouw lepra hadden en verstoten waren uit hun dorp waar ze altijd gewoond hadden. Ze hadden zich in de rimboe gevestigd en leefden van de natuur. Verder hadden ze helemaal niks. Dat beeld staat nog steeds op mijn netvlies gebrand.”

Op een bepaald moment dacht ik van: ik wil wat aan lepra doen

“Na de trektocht bleef ik aan het echtpaar denken en begon ik meer over lepra te lezen. En ik zag op televisie weleens wat over lepra. Op een bepaald moment ontving ik post van de Leprastichting en toen dacht ik van: ja, kom, ik wil er wat aan doen.

Ik ben in 1991 begonnen met regelmatig eens te doneren. Nu doneer ik per jaar een vast bedrag. Er zijn natuurlijk zoveel goede doelen. Ik kan iedereen wel een paar euro geven, maar ik geef liever één keer goed dan overal maar kleine beetjes. Want dat zegt ook zo weinig.

Vandaar dat ik ook mijn nalatenschap naar de Leprastichting laat gaan. Ik ben een alleenstaande vrouw en heb geen kinderen. Ik wil mijn geld dan toch nalaten aan iets goeds.”

“Het is zeker al wel een jaar of 10 geleden dat ik mijn nalatenschap heb laten vastleggen. Er was geen speciale aanleiding voor. Ik dacht gewoon van: als ik er straks niet meer ben, wil ik graag dat mijn nalatenschap voor een goed doel gebruikt wordt. En omdat ik toch al jaren met de Leprastichting bezig was, leek me dat een goede en logische keuze.”

“Ik zeg altijd: het is een druppel op de gloeiende plaat, maar het is toch wat. De achterliggende gedachte van mijn nalatenschap aan de Leprastichting is dat zij misschien in de toekomst lepra de wereld uit kan helpen.”