Huub Stapel

“Ik was nog heel jong toen ik voor het eerst over lepra hoorde, via de verhalen over pater Damiaan. Die zal ik nooit vergeten. Daarom zet ik me graag in voor de Leprastichting. Daar hoef ik niets voor te hebben.

Ik was nog heel jong toen ik voor het eerst verhalen over lepra hoorde. Die zal ik nooit vergeten

Voor de Leprastichting reisde ik af naar India, het land met de meeste leprapatiënten ter wereld. Mensen met lepra hebben het zwaar in India. Ze worden gediscrimineerd en vaak weggestopt in leprakolonies. Ook voor hun kinderen is het leven heftig. Ze krijgen weinig kansen, ook al hebben ze vaak zelf niet eens lepra. Kind zijn van een leprapatiënt is hier een schande.

De vijftienjarige Ansubai weet daar alles van. Ik ontmoette haar in een leprakolonie in Delhi. Allebei haar ouders hebben lepra. Dankzij de Leprastichting kan zij nu naar school, wat anders onmogelijk zou zijn. En een opleiding geeft haar een beetje meer uitzicht op een hoopvolle toekomst. “

“Als de Leprastichting hier niet aanwezig was geweest, had Ansubai’s leven er totaal anders uitgezien. Dan had ze geen opleiding gehad en geen Engels gesproken. En nu is het een ongelooflijk leuke meid met een toekomst.”