Het verhaal van Antonio
António raakte ernstig verminkt door lepra. Ook zijn oogspieren werden aangetast. Maar hij laat zich niet kisten. Hij is nu zelfs vrijwilliger én leider van de zelfzorggroep in zijn dorp.
“Ik wil ervoor zorgen dat lotgenoten niet zo hoeven te lijden als ik”
“Toen ik mijn medicijnkuur achter de rug had, wilde ik niets liever dan lotgenoten helpen. Ik wilde gewoon niet dat zij net zoveel pijn zouden lijden als ik deed. Toen ik lepra kreeg, was er in ons dorp nog maar weinig bekend over de ziekte. Inmiddels weet ik er behoorlijk veel van. Ik kan hierdoor anderen een hoop ellende besparen.
Ik weet inmiddels behoorlijk veel van lepra. Ik kan hierdoor anderen een hoop ellende besparen
Als leider van de zelfzorggroep leer ik de leden hoe ze het beste hun wonden kunnen verzorgen om blijvende schade te voorkomen. We zijn met z’n drieëntwintigen, en komen op iedere tweede donderdag van de maand samen op het terrein van de lokale gezondheidspost.”
“Ik houd hun voortgang nauwkeurig bij in mijn schrift. Ze gaan met sprongen vooruit en dat vind ik fijn om te zien. Mijn werk als vrijwilliger geeft mij kracht. Als ik mensen met mijn eigen ervaring kan helpen, helpt mij dat ook.”
“Ik heb zelf ook veel baat bij de zelfzorgtechnieken die ik in de vrijwilligerstrainingen leerde. Ik wikkel bijvoorbeeld een doek om het handvat van mijn schoffel, waardoor ik ons stukje grond kan bewerken zonder mezelf te verwonden.”
Ik heb zelf ook veel baat bij de zelfzorgtechnieken die ik in de vrijwilligerstrainingen leerde
“Om mijn ogen te beschermen, is een zonnebril onmisbaar. Ik kan ze niet goed meer sluiten, omdat mijn oogspieren zijn aangetast. Overdag is dat gevaarlijk omdat er stof in kan komen. En in het donker geven mijn open ogen licht, wat muizen aantrekt. Bovendien produceren mijn ogen geen traanvocht meer. Ik loop een groot risico om blind te raken. Hopelijk kom ik gauw in aanmerking voor een oogoperatie.
Ondanks alles wat ik te verduren krijg, laat ik mij niet kisten. Wat moet ik anders? Ik accepteer mijn lot en probeer er het beste van te maken. Mijn vrouw Amélia en onze drie dochters en schoonzonen zijn mijn steun en toeverlaat.”
Ik grijp elke gelegenheid aan om voorlichting over lepra te geven
“Soms praten de mensen uit de buurt slecht over mij achter mijn rug om. Dat maakt me verdrietig. Daarom grijp ik elke gelegenheid om mijn gemeenschap voor te lichten over lepra, gretig aan. Ik vind het belangrijk dat ze een positieve houding aannemen over de ziekte. Mensen met lepra zijn tenslotte ook gewoon mensen.”
