Het verhaal van Gopal
Als geen ander weet Gopal hoe het is om lepra te hebben. Vanuit zijn eigen ervaring helpt hij nu anderen. Hij heeft heel wat mensen meegenomen naar de gezondheidspost, omdat hij de symptomen van lepra herkent.
“Ik help nu zelf patiënten”
Met hulp van de Leprastichting startte ik een zelfzorggroep. In de groep bespreken we onze problemen met elkaar. We maken toch ongeveer hetzelfde mee: angst om niet meer goed voor je gezin te kunnen zorgen of zelfs te worden verstoten. En we stimuleren elkaar om goed voor onze wonden te zorgen om zo handicaps te voorkomen. De groep heeft mij enorm geholpen om weer zelfvertrouwen te krijgen.
De zelfzorggroep heeft mij enorm geholpen om weer zelfvertrouwen te krijgen
Ik was 23 en pas getrouwd toen ik mij realiseerde dat het vreemde gevoel in mijn spieren niet vanzelf over zou gaan. Ik ging naar de gezondheidspost in de buurt, waar ze me vertelden dat ik lepra had. Daarna kreeg ik medicijnen toegeworpen. Vanuit een raam. Op dat moment besefte ik dat ik iets vreselijks had. Wat zou mijn vrouw ervan vinden? We waren net getrouwd! Om haar geen pijn te doen, besloot ik niemand iets te vertellen.
Twee jaar lang slikte ik medicijnen. Mijn moeder was eigenlijk de enige die me steunde – misschien omdat mijn vader ook lepra had -, maar zij overleed in die tijd. Familieleden wilden niet meer met mij eten en met mijn been ging het steeds slechter. Een jaar lang sleepte ik het achter me aan.
Inmiddels is er veel veranderd. Ik ben genezen. En door een succesvolle operatie aan mijn been is bijna niet te zien dat hij lepra heeft gehad. Maar ik ben de kracht in zijn handen kwijt, die nodig is om op het land te werken.
Via de Leprastichting volgde ik verschillende trainingen. Ik leerde krukjes van bamboe maken en werkte aan mijn zelfvertrouwen. Door de training ontdekte ik dat de ziekte misschien toch niet onoverkomelijk is. Eén voor één vertelde ik het mijn familieleden en dorpsgenoten. Ik heb zelfs posters opgehangen in de buurt om mensen te informeren over lepra. Ook de actieve betrokkenheid bij de zelfzorggroep doet mij goed
Ik heb posters opgehangen in de buurt om mensen te informeren over lepra
Op het land werken – wat ik vroeg deed – lukt bijna niet meer. Ik wil wel, maar ik kan het gereedschap niet meer stevig vasthouden. Dus ik verkoop krukjes en help soms in de bouw. Het is hard werken, maar ik vertrouw erop dat ik mijn kinderen zo een betere toekomst kan geven.
