Het verhaal van Ajay

“Ik droom van een betere toekomst voor mijn zoon”

“Lepra veranderde mijn leven toen ik nog maar vijftien jaar oud was. Ik ontdekte toen een vreemde vlek op mijn huid. Ik dacht, die vlek gaat vanzelf wel weg. Maar het werd alleen maar erger. Ik raakte ook het gevoel in mijn handen en voeten kwijt.

Familie en dorpsgenoten waren bang dat zij ook lepra zouden krijgen

Familie en dorpsgenoten hielden me op afstand. Ze bleven maar staren naar mijn misvormde handen en voeten. Ze waren bang dat zij ook lepra zouden krijgen. Alleen mijn moeder wilde me nog aanraken en voor me zorgen. 

Maar toen overleed mijn moeder plotseling. Ik wist niet wat ik zonder haar moest. Iedereen verafschuwde me, er was niemand die me wilde helpen. Ik voelde me zo hulpeloos en eenzaam, dat ik besloot om mijn dorp te verlaten. Bang voor wat me allemaal nog te wachten stond.”

“Toen pas ging ik naar een dokter. Hij vertelde dat ik lepra had. Hij gaf medicijnen en behandelde de vele wonden en zweren die ik had opgelopen. ‘Er is een leprakolonie in Amroha’, zei hij. ‘Daar kan je gaan wonen.’ En dat deed ik ook. Waar moest ik anders heen?”

“Samen met zo’n dertig andere families leiden mijn vrouw, zoon en ik hier een geïsoleerd leven. Ik heb nauwelijks geld om mijn gezin te onderhouden. Iedere dag probeer ik een paar roepie bij elkaar te bedelen. Ik heb geen keuze. Niemand geeft mij een baan door mijn verminkingen.”

“Mijn grootste zorgen gaan om de toekomst van mijn dertienjarige zoon Shivkumar. Hij heeft geen lepra, maar ook hij wordt gediscrimineerd. Er is een kans dat hij nooit trouwt. Mensen willen geen kind van een leprapatiënt. Zo’n huwelijk accepteren ze niet. Daarom hebben we hulp nodig. Om mijn zoon een beter leven te geven.”